Fridtjof

Den fyrste som vart registrert med namnet i nyare tid, var overrettssakførar Baldur Frithjof Nansen (far til polarfararen), fødd 1817 i Eigersund, busett i Aker i 1865. Han hadde altså ein annan stavemåte av namnet (Frithjof) enn sonen (Fridtjof).

Eit utval personar med namnet Fridtjof, og som er omtalt i Store norske leksikon:

• Fridtjof Nansen (1861–1930)
• Fridtjof Backer-Grøndahl (1885–1959)
• Fridtjof Knutsen (1894–1961)
• Fridtjof Mjøen (1897–1967)
• Fridtjof Frank Gundersen (1934–2011)

Namnestatistikken for 1800-talet baserer seg på folketeljingar, og då var det oftast registerføraren som bestemte kva for variant som skulle førast inn i teljinga – ikkje namneberaren sjølv. Derfor er variantane Fridtjof og Frithjof slått saman, og dei er presenterte med ei felles kurve for 1800-talet. Det var etter alt å dømme Fridtjof Nansen som inspirerte til den store populariteten for Fridtjof og Frithjof rundt år 1900. I den fyrste stigningsfasen – frå midten av 1800-talet – var det nok diktverket «Frithiofs saga» (1825) av Esaias Tegnér som førte til framgang for namnet. Dermed kan det fyrste oppsvinget for namnet knytast til den nordiske namnerenessansen.

Fridtjof var mest brukt i Kristiania og Bergen. (I søylene inngår det også ein eller fleire stavevariantar, til dømes Fridthjof.) Til liks med andre namn som kan knytast til den nordiske namnerenessansen, fekk Fridtjof fyrst innpass i byen.