Bernt Tunold

Til liks med mange kunstnarar ønskte Tunold eit studieopphald i Paris, helst under kubisten André Lhote. Men han kom seg aldri til Paris, han kom seg aldri ut av landet i det heile og vart av mange avskriven som heimføding. Upåverka dreiv han med sitt, tok tilsynelatande ikkje inntrykk av det som skjedde i kunstfeltet, og arbeidde snarare med å foredle uttrykket sitt enn å skape radikal fornying. Stilhistorisk kan han plasserast i skjeringspunktet mellom realisme og naturalisme.

Bernt Tunold kom, noko urettvist, til å leve i skuggen av den tre år yngre Nikolai Astrup. Kunstnaren frå Jølster debuterte før Tunold, og for hovudstadskritikarane vart Astrup målestokken på kunst frå Vestlandet. Dei to møttest første gong då Astrup stilte ut i Bergens Kunstforening i 1908. Bileta hans såg Tunold som «en aapenbarelse», dei må truleg ha gitt han ei stadfesting av at det han sjølv stelte med, hadde verdi.

Det var aldri noko lærar/elev-forhold mellom dei, men det kan sporast ein påverknad i tida etter utstillinga i 1908. Alt etter eit par år ser vi likevel ei frigjering frå Astrup. Vaar i Selje (1908) har Astrup-effektar, men Djupdalen i Selje frå same året, har det ikkje.

Tidleg farta Tunold ikring på leiting etter «sin» motivkrins. Først henta han motiva heime på Selja, som han har måla fleire titals gonger, men motiva er aldri identiske, og vi ser korleis han eksperimenterer med lyset. Etter kvart fann han fram til gardstunet, bygningane og korleis dei kvilte i det vestlandske landskapet. Kulturkonservativ og arkitekturinteressert som han var, skreiv han fleire kritiske avisartiklar om korleis bøndene gjekk bort frå tradisjonell byggjeskikk, og at dei ikkje tok omsyn til topografien når dei bygde nytt.

Ved to høve vart Tunold beden om å måle altartavler, i 1910 til nye Gimmestad kyrkje i Gloppen kommune, eit arbeid han fekk i retur etter to år, og i 1931, då han måla tavla til kyrkja i Fjærland.