Det har kome mange ord frå nahuatl inn i europeiske språk. Her er nokre døme:

Nahuatl āhuacatl tyder det same som gresk órkhis ὄρχις 'testikkel', ordet som orkidé er avleitt av.

Nahuatl høyrer til den aztekiske greina av den uto-aztekiske språkfamilien. Det er stor dialektvariasjon innanfor nahuatl, og det er ikkje allmenn semje om ein bør rekne med eitt eller fleire nahuatl-språk.

Nahuatl er språket til aztekarane, som dominerte store delar av Meso-Amerika frå 1300- til 1500-talet. Meso-Amerika er eit kulturelt definert område som omfattar Guatemala, El Salvador, Belize, den sørlege halvparten av Mexico og dei vestlege delane av Honduras, Nicaragua og Costa Rica. Aztekarane har budd i området sidan 600-talet eller tidlegare. Dei førkolumbianske aztekarane hadde ikkje ei fullt utvikla skrift, i motsetning til mayaene, og nahuatl blei skriftspråk då kristne misjonærar innførte det latinske alfabetet på 1500-talet. Rettskrivinga følgde ortografiske konvensjonar frå 1500-tals kastiljansk. Skriftspråket, klassisk nahuatl, som bygde på dialekten i byen Tenōchtitlan, blei eit litteraturspråk som er betre utforska og dokumentert enn dei fleste andre amerikanske språk. På 1500- og 1600-talet blei det skrive krønikebøker, grammatikkar, poesi, administrative dokument og lovsamlingar.

Når eit nahuatl-substantiv ikkje har possessiv- eller fleirtalssuffiks, må det ha eit absolutivsuffiks. Ved nokre ord er absolutivsuffikset -in, som i michin 'fisk', men dei fleste har eit suffiks med variantane -tl, -li eller -tli: tepētl 'ås', 'fjell', calli 'hus', cihtli 'bestemor'. Varianten -tl står etter vokal (tepē-tl), -li etter l (cal-li) og -tli etter annan konsonant (cih-tli). Har substantivet eit anna affiks, er ikkje absolutivsuffikset med:

Verbet i nahuatl kan ha prefiks for både subjekt, indirekte og direkte objekt:

Tinēchimmaca 'du gir dei til meg'

(ti-nēch-im-maca 'du-meg-dei-gir')

Nahuatl har fire korte og fire lange vokalar. Symbola for dei korte vokalane har same verdien som i IPA. Dei lange er merkte med makron ( ¯ ):

Språket har femten konsonantar – her attgitt i vanleg ortografisk form og i IPA-transkripsjon.

[s] blir skriven z framfor a, ā, o, ō og c framfor i, ī, e, ē.

[k] blir skriven c framfor a, ā, o, ō og qu framfor i, ī, e, ē.

[kʷ] blir skriven cu framfor vokal og uc framfor konsonant og i slutten av ord.

[w] blir skriven hu framfor vokal og uh (eller u) framfor konsonant og i slutten av ord.

Trykket ligg på den nest siste stavinga i ordet: chīmalli [tʃiːˈmalli] 'skjold', nochīmal [noˈtʃiːmal] 'skjoldet mitt'. Det finst eitt unntak, nemleg maskulin vokativ, ein vokativ føretrekt av menn: cihuātlé [siwaːˈtɬe] 'du kvinne!', maskulin vokativ av cihuātl [ˈsiwaːtɬ] 'kvinne'.